In juni 2010 ben ik beëdigd als Tweede Kamerlid der Staten-Generaal. Eerder heb ik mezelf met Alice in Wonderland vergeleken in mijn gesprek met HP De Tijd journalist Ton F. van Dijk, omdat ik mij zo voelde in de politiek. Net als Alice heb ik een reis doorgemaakt toen ik lid werd van de D66-fractie. Een reis die begon met een gezonde dosis nieuwsgierigheid, de wil om de wondere wereld die we de Haagsche Politiek noemen te begrijpen en doorgronden. Net als Alice ben ik van "mezelf aanpassen aan de vreemde gebeurtenissen en merkwaardige personages" naar het inzicht "het is mijn leven en ik beslis wat ik ermee doe" gegaan. 

Toen ik in 2016 de politieke arena verliet, was het een verademing om uit dit door angstgedreven Wonderland te stappen. Zonder aarzelen kan ik zeggen dat dit een van de beste beslissingen in mijn leven is geweest. Wie de afgelopen 7 jaar heeft opgelet, weet dat ik altijd mijn momenten van spreken zorgvuldig kies om aan te sluiten bij “een kans op verandering” - het is mij nooit te doen geweest om mensen te beschadigen, in tegenstelling tot sommige mensen in de politiek van politieke partijen - democratische dictaturen.

Slechts 76 Democraten ‘66 durfden tegen een democratisch dictatuur en vóór een democratische lijsttrekkersverkiezing te kiezen - tot op heden is dat nog geen enkele onafhankelijke en kritische journalist opgevallen, te bizar voor woorden. Een gemiste kans, want ik heb mij gemeld als politiek leider met één missie - het afschaffen van politieke partijen en herinvoering van onafhankelijke volksvertegenwoordigers - en ik zit vol ideeën ter verbetering van (controle op) macht, (het spel van de) politiek en (de rol van de) media. Vooralsnog kan ik die ideeën - en de verhalen achter deze ideeën - alleen hier in mijn politieke blog delen.

De afgelopen dagen ben ik terug in de tijd gegaan en heb ik mijn ervaringen als lid van de D66-fractie opnieuw herbeleefd. Er zijn twee mensen die erg vroeg in mijn politiek avontuur een invloed hebben gehad in hoe ik als Tweede Kamerlid de politiek ben in gestapt en vervolgens geleefd heb. Zij gaven mij advies in één simpele zin, maar de manier waarop ze dat deden, de blik in hun ogen, maakte hun advies onvergetelijk voor mij. Het advies dat zij mij gaven bleek waardevol - een beetje zoals de Kolderkat voor Alice was. De grijnzende kat uit het Wonderland die in het niets kan verdwijnen; de enige die echt naar Alice luistert. Door zijn hulp leert Alice de regels van Wonderland kennen.

Het eerste advies was van Peter van Uhm, generaal buiten dienst. Op een fregat in Den Helder, waar ik was uitgenodigd als kersvers Kamerlid, sprak ik Van Uhm. Tijdens het gesprek keek hij me op een gegeven moment strak in de ogen aan en op een vaderlijke toon zei hij: “Ik heb mensen voor mijn ogen zien veranderen door de politiek; blijf jezelf; ik ben benieuwd of jij jezelf blijft.” Het tweede advies kreeg ik van Eddy Schuyer, voormalig senator - sinds de schaduwfractie van D66, waar ik in had gezeten vóór 2010, één van de weinige mensen binnen D66 die mij enigszins een gevoel van vertrouwen wist te geven. Tijdens een kop koffie, samen op de begane grond van het Parlementsgebouw aan het Plein, gaf hij me een kraakhelder advies: “Houd al je relaties in de politiek professioneel en puur zakelijk; houd je privé-leven en de politiek gescheiden, zoveel als je kan.”

Peter en Eddy, dank voor jullie woorden. In de bijna 6 jaar als Kamerlid heb ik enkel en alleen professionele en zakelijke relaties en contacten gehad met iedereen in de Haagsche politiek. De grootste uitdaging was mezelf blijven; ik heb er mee geworsteld - voor wie mij een beetje kent, was dit zichtbaar - het was alles behalve makkelijk, maar het is mij uiteindelijk gelukt: ik ben mezelf gebleven. Sterker nog, ik kan zelfs zeggen dat ik ondanks en dankzij de politiek nog meer geworden ben wie ik ben.

Wassila Hachchi

2 Augustus 2023