Geloof ergens in...
...ook al betekent het dat je er alles voor moet opofferen. Ken je het reclamefilmpje nog van Nike met Colin Kaepernick? De atleet die een paar jaar geleden weigerde om op te staan voor het Amerikaanse volkslied, voorafgaand aan een wedstrijd, als statement tegen buitensporig politiegeweld tegen zwarte Amerikanen. Sindsdien komt Colin als professionele sporter niet meer aan de bak. Waarom ik weer aan Colin moet denken?
Het is alweer 3 maanden geleden dat ik een artikel heb geschreven over de politiek. Of beter gezegd, de verandering die we keihard nodig hebben in onze politiek. Van debat naar dialoog. Het vervangen van het achterhaalde paradigma van monologen. Van een politiek met een ernstig gebrek aan menselijke verbinding, naar een politiek gebaseerd op vertrouwen. Politiek die mensen dichter bij elkaar brengt. Politiek die de kracht van woorden niet gebruikt om te strijden maar om te verbinden - dialoog. De afgelopen maanden ben ik gaan beseffen dat er een tussenstap nodig is om tot deze verandering te komen: de herinvoering van onafhankelijke volksvertegenwoordigers.
Het boek van Jos Verveen "Baantjesjagers, leugenaars en zakkenvullers" is een aanrader om meer inzicht te krijgen in hoe de politiek functioneert - van lokaal tot landelijk. Een inkijk in het achterhaalde paradigma van strijd waarop onze democratie rust. Of eerder, waar echte Democraten in hart en nieren van wakker (zouden moeten) liggen. Om een lang verhaal kort te maken, politieke partijen hebben in 1917 de macht gegrepen en zijn sindsdien systemen geworden die onze democratie, op z'n zachtst gezegd, ondermijnen en, sterk gezegd, beschadigen. In 2014 plaatste de Raad voor het Openbaar Bestuur al vraagtekens bij de legitimiteit van politieke partijen, in haar rapport "Politieke partijen: overbodig of nodig?".
Wie bepaalt of een politicus zijn of haar werk goed doet? Wie beloont een volksvertegenwoordiger? Wie kiest de machthebbers die zitting mogen nemen in het kabinet? Wie kiest ministers of staatssecretarissen? Wie oefent zwaar invloed uit op hoe volksvertegenwoordigers hun taak uit oefenen? Wie geeft aan of iemand in de politiek mag terugkeren en wie niet? Wie beloont of straft? Wie kiest de waarden? En wie meet met dezelfde of verschillende maten, als het gaat om deze waarden? Vooralsnog zijn het politieke partijen. Politieke partijen die zich tot machtsbeluste systemen hebben ontwikkeld, met perverse prikkels, waar machtsgeil gedrag zegeviert en zelfs wordt beloond.
Er is veel geschreven en gezegd over Pieter Omtzigt en het CDA, maar voor mij is het slechts een van de vele voorbeelden van hoe hard onze democratie en haar politiek toe zijn aan verandering. Te beginnen met het inluiden van het einde van het tijdperk van politieke partijen. Een nieuw begin voor onze democratie en haar politiek. Met onafhankelijke volksvertegenwoordigers, of ze nu Pieter, Sylvana of Thierry heten. Of zij nu gekke ideeën hebben of niet. Niet machtsbeluste systemen bepalen, belonen of straffen, maar onze samenleving - wij, jij en ik.
Mijn gekke idee is om onafhankelijke volksvertegenwoordigers te steunen in het aankomende nieuwe tijdperk in onze democratie: van debat naar dialoog. Daarom mijn partij-politiek overstijgende handreiking. Van de politici die zich bij mij melden na het lezen van dit artikel, zal ik er 3 selecteren om persoonlijk een jaar lang zonder ook maar iets terug te vragen te coachen - om hun persoonlijke ontwikkeling te versterken, om de dialoog te begrijpen en hun vaardigheid om te verbinden met anderen te versterken door te beginnen met de verbinding met zichzelf, zelf dialoog. Je kunt je melden door mij een email te sturen via wassila@listenthinkspeak.online met als onderwerp "Politicus".
Laat ik dit artikel sluiten met waar ik mee begonnen ben, Colin Kaepernick. Machtsbeluste systemen maken dat hij niet terug kan keren als professionele sporter. Maar ik deel meer woorden met hem. Zoals: als anderen je idee gek vinden, dan is dat een compliment. Vraag je dus nooit af of je idee gek is, maar of het gek genoeg is.
21 juni 2021