Ik Spreek Mij Uit
Aan mijn blog posts te lezen, doe ik dat al. Maar nu spreek ik mij uit in het licht van de actie die de verloren VVD-er Ghislen Nysten gestart is tegen het huidige coronabeleid en het inperken van onze grondrechten. Om te laten zien dat er andersdenkenden zijn. Om samen de angstvirus, die schadelijker is dan covid-19, te stoppen. Om "macht over het volk, macht voor de Staat" te doorbreken. Om het demissionaire kabinet, waarvan 3 leden zelfs lijsttrekker zijn, de gevolgen van het beleid weigeren te erkennen als falen - en overigens wel het woord "crisis" in de mond durven te nemen. Toch is dat alles niet de reden dat ik me uitspreek. Het waren deze woorden in Ghislen's oproep die mij diep raakten en me overtuigden deze blog te schrijven: om de angstcultuur binnen de politiek te doorbreken.
Helaas kan ik uit eigen ervaringen spreken dat er sprake is van een angstcultuur. Voor wie het hele verhaal (nog eens) wil lezen, Ton F. van Dijk van HP/De Tijd heeft dat in 2018 uitgebreid vastgelegd. Toen ik in 2016 de politieke arena verliet, was het een verademing om uit deze angstcultuur te stappen. Zonder aarzelen kan ik zeggen dat dit een van de beste beslissingen in mijn leven is geweest. Maar deze angstcultuur van de politiek is sindsdien aan een verspreiding begonnen - sneller en gevaarlijker dan welk virus dan ook - die inmiddels onze samenleving binnen is gedrongen. Ik voel diezelfde angst nu weer als ik zie hoe vrijheid van denken en meningsuiting van ons afglijden. Daar komt bij dat onze samenleving steeds verder beschadigd raakt en onze democratie onder druk komt te staan. Als Democraat in hart en nieren slaan mijn zorgen inmiddels langzaam om naar schaamte, omdat mijn partij haar grondbeginselen, op z'n zachtst gezegd, vergeet en op z'n ergst gezegd, verkwanselt. D66 is opgericht als beweging voor democratische vernieuwing, niet om een machtspartij te worden die bijdraagt aan het wantrouwen tussen burger en overheid. Met het gedachtengoed van de oprichters scherp op mijn netvlies, heb ik vorig jaar het D'66 Appèl in een eigentijds jasje gestoken.
Democratische vernieuwing hoeft niet hoogdravend, complex of abstract te zijn. Mijn pleidooi is niet van gisteren. De politiek met haar achterhaalde spelregels en het verouderde paradigma van strijd zullen we los moeten laten. Van Debat Naar Dialoog. Dialoog betekent menselijke verbinding. Dialoog betekent luisteren, niet horen, voorbij gedachten denken en spreken met besef van de kracht van woorden. De politiek leeft binnen een achterhaald paradigma van winnaars en verliezers. Het paradigma van veldslagen. Het paradigma van monologen. Het paradigma van debat. We moeten meer dan ooit toegeven dat er in de politiek een ernstig gebrek aan menselijke verbinding is - het coronabeleid en hoe dit uitpakt is een actueel voorbeeld. Meer dan ooit verlangen we naar politiek die begrip en effectieve oplossingen voor maatschappelijke vraagstukken creëert. Politiek die mensen vertrouwen. Politiek die mensen dichter bij elkaar brengt. Het nieuwe paradigma dat in opkomst is, is er een van dialoog.
Hoe langer we wachten, hoe meer onze democratie onder druk komt te staan. Persoonlijk sta ik op een uniek punt als kiezer. Sinds mijn 18e jaar stem ik D66, een partij waar ik mij bijna 6 jaar voor heb ingezet als volksvertegenwoordiger. Zoals eerder gedeeld in mijn artikelen, ik ben en blijf D66-er omdat mijn hart klopt voor democratische vernieuwing. Maar deze aankomende verkiezingen maakt mijn partij het mij - en vast velen met mij - moeilijk om mijn stem te geven. Dan heb ik het niet eens over de doorgeslagen persoonlijkheidscultus, het achterhaalde denken als het gaat om diversiteit en de 'vrouwen-kaart spelen' terwijl geslacht niet aan geeft of er een balans is in masculine en feminine kwaliteiten in een leider. Democratische vernieuwing blijft uit, en machtslust blijft over. Het is pijnlijk te moeten constateren dat Forum voor Democratie de grootste ledenpartij is en het dichtst in de buurt komt van een beweging, die altijd noodzakelijk is op de route naar elke democratische vernieuwing. Nog een pijnlijke constatering, voor het eerst in de geschiedenis komen hoogstwaarschijnlijk vijftien verschillende partijen in de Tweede Kamer. Het hoogste aantal tot nu werd gehaald in 1933, 1971 en 1972, toen veertien partijen dat lukte. Niet stemmen is geen optie voor een Democraat. Geen gemakkelijk besluit, met minder dan twee weken te gaan.
5 Maart 2021