Niemand zou zich als “David tegen Goliath” moeten voelen.
Het is zondagochtend en een dierbare familielid heeft mij zojuist gewezen op het “Briefje van Jan - aan Rob Jetten” van 19 juli. Ik ben geen fan van Jan Dijkgraaf, maar ik moet toegeven dat ik heb moeten lachen om de woorden “blast from the past”. Wie de afgelopen 7 jaar heeft opgelet, weet dat ik altijd mijn momenten van spreken zorgvuldig kies om aan te sluiten bij “een kans op verandering” - het is mij nooit te doen geweest om mensen te beschadigen, in tegenstelling tot sommige mensen in de politiek van politieke partijen.
Jan’s woorden over de vermeende ‘bangalijst’-affaire, waar Alexander Pechtold en zijn “Pechtold-boys” bij betrokken zijn, hebben ervoor gezorgd dat ik deze ochtend terug in de tijd ben gegaan en mijn ervaringen als lid van de D66-fractie opnieuw heb herbeleefd. Laat ik Jan maar ook journalisten die een aanjagende rol spelen in de landelijke media als het om politiek gaat, zoals Wouter de Winther, (nogmaals) van een helder antwoord voorzien: in de bijna 6 jaar als Kamerlid heb ik enkel en alleen professionele en zakelijke relaties en contacten gehad met iedereen in de Haagsche politiek. Zo braaf was ik, ik vraag me af of de hierboven genoemde heren en alle andere mensen in die wereld hetzelfde kunnen zeggen.
Toch raakt het thema dat Jan aansnijdt mij, omdat ik kan bevestigen dat er een angstcultuur heerst in de Democratische Dictaturen die politieke partijen zijn geworden, met zorgwekkende symptomen - zoals karaktermoorden, afrekeningen, onveilige werkomgeving, me-too affaires, racisme en discriminatie - van dien. De afgelopen week toen ik mij kandideerde als politiek leider met één missie - afschaffen van politieke partijen en herinvoering van onafhankelijke volksvertegenwoordigers - heb ik van een D66-lid een email ontvangen, waarin hij zegt mij te willen steunen maar een gezin heeft met kinderen en dus bang is dat de D66-Partijtop kan zien wie er een ondersteuningsverklaring geeft. Te bizar voor woorden dat mijn kandidatuur en voorstel - in opdracht of niet - doodgezwegen wordt in de landelijke media, diezelfde media die in 2016 niet stil te krijgen was toen ik de Tweede Kamer verliet.
Terug naar Jan - Jan, als je dit leest, ik kijk uit naar (weer) een briefje aan mij waarin je ingaat op mijn voorstel voor afschaffen politieke partijen - me-too affaires zijn een symptoom van een angstcultuur, dus de door Jan aangehaalde affaire verbaast mij niet. In meerdere posts van mijn politieke blog - vanaf 2020 tot nu, allemaal terug te lezen - heb ik meerdere keren geschreven over de angstcultuur, met als dieptepunt de tenenkrommende persconferentie van D66 in april 2022 en het voortdurende falende leiderschap dat geen consequenties kent.
Nu ik deze week zelf ervaren heb hoe het is om je “David tegen Goliath” te voelen - en de landelijke media bewust of onbewust politieke partijen, met hun machtspolitiek ten koste van alles, faciliteren - schrijf ik deze blog aan alle vrouwen die binnen D66 een angstcultuur hebben ervaren en zelfs een me-too-ervaring hebben meegemaakt, met de oproep zich bij mij te melden. Ik zal jullie namen nooit of te nimmer naar buiten brengen. Of het er nu eentje is, een handjevol of een serieus groot aantal, dat boeit me niet: niemand zou zich als “David tegen Goliath” moeten voelen.
Hulde aan Jan Dijkgraaf voor de inspiratie!
Het is een kwestie van tijd, voordat meer mensen inzien dat de huidige politiek in handen van politieke partijen op een doodlopend spoor zit. Onze samenleving - en samenlevingen wereldwijd - zijn ingrijpend veranderd en hebben 150 onafhankelijke volksvertegenwoordigers nodig, voor verbetering van (controle op) macht, (het spel van de) politiek en (de rol van de) media. Zij zijn de weg naar politiek van verbinding: Van Debat Naar Dialoog.
30 Juli 2023