Wachtgeld, wachtgeld, wachtgeld
Politici die per direct de politiek (moeten) verlaten - ongeacht de reden van vertrek - zijn per definitie geen zakkenvullers. Zakkenvullers zijn zij die als carrière-politicus dienen in de democratische dictaturen die we politieke partijen noemen. Zij zijn er namelijk van verzekerd dat zolang ze aanblijven gewoon betaald worden en als ze vertrekken geruisloos gebruik kunnen maken van de wachtgeldregeling.
Wachtgeld is een machtsmiddel geworden; je kan alleen als oud-politicus er met een gerust hart gebruik van maken als de Partijtop je die gunt. Immers de (politieke afdelingen van de) landelijke media faciliteren - laat ik ze toch nog steeds het voordeel van de twijfel geven - bewust of onbewust politieke partijen, met hun machtspolitiek ten koste van alles. Ik spreek uit eigen ervaring, en het is zichtbaar voor wie het wil zien.
De wachtgeldregeling is van groot belang voor de parlementaire democratie en het openbaar bestuur. Het beschermt volksvertegenwoordigers tegen de risico’s van de politiek. Wachtgeld dient juist diegene die zich genoodzaakt zien te vertrekken te beschermen, ongeacht hun redenen en of zij die met de buitenwereld wensen te delen. Als samenleving kunnen we alleen vragen of direct vertrekkende Kamerleden - vroeg of laat - willen delen waarom ze vertrokken zijn, opdat we ervan kunnen leren om de politiek - de uitvoering van onze democratie - te blijven verbeteren.
Anders is het voor diegene die zogezegd “de rit uitzitten” en niet per direct vertrekken, zij hebben immers tijd om een nieuwe baan te zoeken en dienen van hun Partijtop alle hulp te krijgen voor een fatsoenlijke “transfer”. Oftewel, bijvoorbeeld Mark Rutte, Wopke Hoekstra of Sigrid Kaag, deze politici kan de media terecht vragen of ze gebruik maken van de wachtgeldregeling; zeker omdat zij de-rit-uitzittende-bewindspersonen zijn en zelfs onderdeel zijn van hun Partijtop.
Het zou de media sieren als zij haar taak beter zou uitvoeren door onafhankelijk en kritisch onderzoek te doen naar de wachtgeldregeling. De journalistiek hoort machtsmisbruik, belangenverstrengeling en maatschappelijke misstanden aan de kaak te stellen, in plaats van de Partijtop van politieke partijen te volgen in “welke politicus een pakslag zou verdienen met de wachtgeld-stok”. Wederom, ik spreek uit eigen ervaring, en het is zichtbaar voor wie het wil zien.
Overigens moet ik de media complimenteren, want zij zijn overduidelijk ook uitstekend in staat beschadigde reputaties van (oud-)politici te herstellen. Laat ik twee personen als voorbeeld noemen. Allereerst, Klaas Dijkhoff raakte in 2019 beschadigd vanwege wachtgeld; vervolgens wordt hij dit jaar nog gezien als kandidaat premier. Het tweede voorbeeld: de reputatie van Alexander Pechtold kent verschillende “incidenten” - toch ietwat ernstigere zaken dan mijn vertrek uit de Tweede Kamer, zou je zeggen - en toch kan hij het niet bont genoeg maken; zijn imago wordt elke keer weer geduldig opgepoetst in en door de landelijke media.
Slechts 76 Democraten ‘66 durfden tegen een democratisch dictatuur en vóór een democratische lijsttrekkersverkiezing te kiezen - tot op heden is dat nog geen enkele onafhankelijke en kritische journalist opgevallen, te bizar voor woorden. Een gemiste kans, want ik heb mij gemeld als politiek leider met één missie - het afschaffen van politieke partijen en herinvoering van onafhankelijke volksvertegenwoordigers - en vol ideeën ter verbetering van (controle op) macht, (het spel van de) politiek en (de rol van de) media. Vooralsnog kan ik die ideeën alleen hier in mijn politieke blog delen, hou je vast, hier komt er eentje die misschien zelfs Partijtopper Hans Wiegel inspireert:
Laat de wachtgeldregeling alleen gelden voor politici die per direct de politiek (moeten) verlaten, ongeacht of ze uitleg willen geven aan de buitenwereld over hun beweegredenen. Zij kunnen geen zakkenvuller zijn, het zijn mensen die bescherming nodig hebben.
Het is een kwestie van tijd, voordat meer mensen inzien dat de huidige politiek in handen van politieke partijen op een doodlopend spoor zit. Onze samenleving - en samenlevingen wereldwijd - zijn ingrijpend veranderd en Nederland heeft haar 150 onafhankelijke volksvertegenwoordigers keihard nodig. Zij zijn de weg naar politiek van verbinding: Van Debat Naar Dialoog - met minder (plotseling) vertrekkende Tweede Kamerleden der Staten-Generaal en het bespaart de samenleving belastinggeld.
30 Juli 2023